Ο ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ν’ αποδεχτείς το σώμα μου
και
μια φορά
να το φιλήσεις όλο
να πεις αυτή
είν’ η γυναίκα
η γυναίκα είναι
δίχως ο άντρας
και δίχως ο άντρας
να είναι
ν’ αποδεχτείς τα χέρια μου
τα πόδια και τα δόντια
τα πλευρά – τα έχω όλα
φιλημένη καλά
φιλητής
να πέσουμε
να κοιμηθείς
κι εγώ με τα στήθη να ταΐζω τον ουρανό
σε αθωώνω
έρχεται
και πάντα κάπως λείπεις
το κατάλαβες;
τόσοι αιώνες
λύπης
ΧΑΜΟΣΤΕΡΝΑΣ
ο πατέρας μου αυτοκτόνησε κοντά στα τριανταπέντε
ύστερα εμφανίστηκε
άλλος πατέρας
ίδια κοψιά ίδια μούρη φωνή και
τα δάχτυλα – ήξερε
παραπάνω πράγματα
είχε κόψει και το τσιγάρο και
μ’ αγαπούσε πολύ
πολύ περισσότερο εν σχέσει με
‘κείνον
τον άλλο
τον προηγούμενο
αγαπούσε καλά – έτσι έβρισκα – τόσο καλά
που δε χρειαζόμουν μάνα
ήμουνα μάνα και όλα τα χρέη της
θα τα έφερνα εις πέρας
αν την είχε χωρίσει κι ερχόταν να ζήσει μαζί μου
ό π ω ς π ρ ό τ ε ι ν α
με αγάπησαν έκτοτε κι άλλα αγόρια
τον μπαμπά τον παράτησα
δε μ’ έκλαψε; με έκλαψε; δεν αυτοκτόνησε ποτέ
ποτέ ξανά
όποτε αυνανίζομαι θυμάμαι
πως έχουμε ίδια δάχτυλα
ΠΗΓΗ: Το άλλο μισό του ουρανού, Ελληνίδες ποιήτριες του εικοστού αιώνα | Ανθολόγηση – Πρόλογος: Σωτήρης Παστάκας, Σταύρος Γκιργκένης | Εκδόσεις Ζήτρος, 2021
Artwork: Charles Jalabert (1818-1901) | Oedipus and Antigone (1842)
Σχολιάστε