Μαρία-Ιζαμπέλλα Αχιλλέως | Ι ποίημα

ΑΥΤΟ (που σιχαίνεσαι)

Φοβού
τις ολιγομίλητες ύαινες
τα σεμνότυφα όρνεα
Φοβού
τους περίτεχνους  λόγους

Μαρία Πανουσιάδου | 80 και 298 λέξεις

Βουτιά

Τακ τακ παπούτσια περπατάνε δίπλα μου και με ξυπνάνε, δεν υπάρχω στην άκρη του δρόμου κι αλήθεια, τι παράδοξο που κάποτε γκρίνιαζα για το στρώμα

Σταύρος Χατζής | Ένα ουισκάκι; Κανένα ξηρό καρπό;

Δεν ήξερες ποιος ακριβώς είχε φυτέψει την καρυδιά στον κήπο. Για να είσαι ειλικρινής, δεν ήξερες καν αν υπήρχε όταν γεννήθηκες ή ποια στιγμή άρχισε να καρπίζει.

Φωτεινή Τέντη | Το κοστούμι

Ένα κοστούμι είχε. Το φορούσε τα Σαββατόβραδα που πήγαινε με τα φιλαράκια στη διπλανή ταβέρνα ν’ ακούσει τον Μάρκο, τον Στράτο και τον Τσιτσάνη.

Μάρκος Σγάντζος | Το χαμένο αεράκι

Εκείνο το καλοκαίρι νόμιζες ότι θα διαρκέσει για πάντα. Υπήρχε μια άπνοια που κρατούσε για μέρες και χειροτέρευε την υγρασία, κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο αποπνικτική.

Παναγιώτα Τσιανογιάννη | ΙΙ ποιήματα

ΟΙ ΡΟΔΙΕΣ
Αφού παιδιά δεν έκανα,
ας γίνω Άντρας
Ναι,
με την κοιλιά φουσκωμένη απ’ τα κρασιά,
κι όχι σπέρμα