Νίκος Λέκκας | Σάκης, το καταραμένο–κατεψυγμένο τσόλι

Στην κυρία του βιτάμ

Καταραμένο–καταψυγμένο τσόλι, χασικλής γαρ, που ούτε μια παραλλαγή πόκας δεν ήξερε το χρυσό μου· μόνο να βρίζει.

Τάκης Σπετσιώτης | Ο μυστηριώδης ρεμπέτης Γιώργος Λαύκας (1924-1972)

Για μένα, τον τύλιγε ανέκαθεν ο θρύλος ενός καταραμένου. Απ’ τους Μολάους είχε έρθει στην πρωτεύουσα να σπουδάσει γεωπόνος,

Νίκος Λέκκας | Διαβάζει η άβυζη κλώσα, Παναγιώτα Κουλ, διαβάζει Γαβριέλα;

Στους ψυχολόγους μου, Χαπρεζούλη, Ιφιγένεια, Νάνσυ,
που μου άφησαν το δικαίωμα, μέσα από όμορφα λογάκια,
να μην νεκρωθώ ψυχικά.
Και στους φίλτατους γιατρούς, Σωτήρη Παστάκα και
Κατερίνα Μάτσα, ελπίδα κι αφοσίωση.

Νίκος Λέκκας | Ο Κώστας της κάνουλας

Τα χρόνια φεύγουν πολλά περνούν
Και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
[Τρίφωνο]

Ό ,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, ό,τι θεωρήθηκε εξωφρενικό, προσπάθησα

Κώστας Ρεούσης | 50: στη γλώσσα των ομιλούντων ολισθημάτων | Γράφει ο Σωτήρης Παστάκας

μνήμη Οδυσσέα Ελύτη

Η ποίηση είναι κτήση δεν είναι κατάκτηση. Έτσι, παράλληλα, κτίζεις εντός κι ό,τι έχει προηγηθεί. Καθώς με το πέρασμα

Νίκος Λέκκας | Η Ρούλα

Μια φορά κι έναν καιρό· παλιό, αλλά αυτού του αιώνα, μια κλινική στα νότια, που γιάτρευε τις ψυχικές και τις νευρολογικές διαταραχές, είχε μια ανοχή στα φετίχ