Αλέξανδρος Αηδώνης | ΙΙΙ ποιήματα

ΗΣΟΥΝ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ Τ’ ΑΝΩΤΕΡΑ
Να μού έδινες έστω  την αίσθηση
ότι υπάρχεις και ζεις,
ότι αναπνέεις κι ονειρεύεσαι,
θ’ αυτοσχεδίαζα με περισσότερη σιγουριά
έναν περίπατο απόγευμα μαζί σου.
Να μού έδινες έστω την αίσθηση
ότι τραγουδάς κι αντιστέκεσαι,
θα κρατούσες εν εγρηγόρσει στον χρόνο
τα σκιρτήματα της σάρκας μου,
που σε ανασυνέθεταν σ’ αυτοσχέδια ψηφιδωτά.
Μες στα συγκεντρωμένα πλήθη σ’ αναζήτησα,
ώρες ατέλειωτες, δίχως την παραμικρή
αμφιβολία ότι ανάμεσα σ’ αυτούς
εσύ δεν είχες καμία θέση.
Εσύ σχηματοποιούσες με το ανάστημά σου
την ύλη σε πνεύμα.
Εσύ ήσουν πλασμένος για τ’ ανώτερα.

---

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΔΡΟΜΟΣ

Σ’ εξορκίζω να εισχωρήσεις στη ζωή μου.
Σ’ εξορκίζω να μάθεις να λες «εγώ», όταν  σ’ ερωτώ,
γιατί δεν είσαι μέρος, αλλά όλον.
Δεν είσαι κομμάτι, αλλά ύπαρξη.
Έζρα Πάουντ

Μάς έδενε μια αόρατη κλωστή πόνου που ενδυνάμωνε
ίσως τις διάχυτες σκέψεις μας, έωλες στην πρώτη ανάγνωσή τους;
Τί ήταν άραγε αυτό που κατηύθυνε  την προοπτική
μιας προσεχής πρώτης γνωριμίας μαζί σου;
Πώς γινόταν να ξεφύγω από τον αβάσταχτο πόνο που μού προκαλούσε
η θύμησή σου μόνο;
Μόνος, λοιπόν, ολότελα μόνος καλούμουν να σηκώσω τα βάρη
της απουσίας σου, την έλλειψη του αγγίγματός σου.
Και ποιός αγνοούσε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες
μιας τέτοιας στάσης ζωής.
Παρέλειψα εν γνώσει μου να καταγράψω στο προσωπικό ημερολόγιο μου
τους αυτόκλητους εραστές.
Συνεπής στους αξιακούς κώδικες προχώρησα μόνος
το υπόλοιπο της διαδρομής.
Και στάθηκα όρθιος παρά τις αντιξοότητες
που διασάλευαν την ολοκλήρωση της  πορείας μου.
Και πού να σταθώ, να πάρω μια ανάσα, ξανθέ νεαρέ μου;
Με το διαρκές θλιμμένο βλέμμα σου, σαν τα πένθη της Μεγάλης Παρασκευής,
να μνημονεύει ανά τους αιώνες Ντίνο  Χριστιανόπολο και Κωνσταντίνο Καβάφη.

---

ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟ ΝΗΣΙ
Μια απέραντη φυλακή το νησί αυτό. Κι ένας εγκλεισμός δυσνόητος
ως προς την αρχική αποκρυπτογράφησή του.
Ώρες – ώρες, η αίσθηση ότι με σφίγγει μια θηλιά στο γυμνό λαιμό,
θύμιζε μειλίχιες εκτροπές λέξεων ανείπωτων.
Όσα μέσα κι αν χρησιμοποίησα για την ερμηνεία, δεν κατέληξα
σε κάποιο επουσιώδες συμπέρασμα.
Καλλιέργησα έτσι τις όποιες ψευδαισθήσεις μου.
Κι η θάλασσα να περιορίζει κάθε μου σκέψη.
Μια δρασκελιά, ένα μετέωρο βήμα προς το πουθενά.
Ύστεροι κραδασμοί των απέλπιδων προσπαθειών μου.
Να δραπετεύσω ωστόσο από τον υδάτινο αυτό κλοιό
τούτους τους παράξενους μήνες της απομόνωσης,
επιθυμία άνευ νοήματος κι ουσίας.
Οι συνεχείς απαγορεύσεις στ’ άγγιγμα της γυμνής από ψεγάδια σάρκας
του απέναντι άνδρα με το φίμωτρο στα χείλη του, σαρκώδη και λάγνα,
καθώς εκείνος έδινε εντολές στον χειριστή του γερανού
με το υπερυψωμένο φορτίο, μού υπενθύμιζε ότι η μοναξιά της Κέρκυρας
είχε εξοντώσει κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη ερωτικής μου ανόρθωσης.
Δεν μου εξασφάλιζε ούτε στο απειροελάχιστο πια την εσωτερική μου ανύψωση.
Όπως την παρατήρηση μες στην καταχνιά από ζωή κάμαρά μου, ενός άνδρα
να βγάζει τις μαύρες κάλτσες του,
πετώντας της ύστερα στο πάτωμα με μια σχετική μανία.
Κι εγώ σκλάβος των εξαίσιων ηδονών του
να πλένω τις ηδυπαθείς πατούσες του,
που ύφαιναν με το άρωμά τους όλες τις αποχρώσεις
των ανικανοποίητων ηδονών μου. Σηκώνοντας ύστερα το βλέμμα μου,
πειρασμός διαρκείας ο αποθηριωμένος πούτσος του.
Ή θα με συγκάλυπτε από την επόμενη συντριβή ή θα χανόμουν
ανάμεσα απ’ τα καχύποπτα σχόλια και τη συνεχή αδιαφορία των ανδρών,
που έστεκαν στις εισόδους των χαμαιτυπείων μ’ ανοιχτά τα φερμουάρ
των παντελονιών  τους να επιδεικνύουν ανερυθρίαστα την καύλα τους.