Επιμέλεια δημοσίευσης: Κωστής Παπαζάκ
Made in Greece
α) Δύο έφηβοι κατευθύνονται, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο κέντρο της πόλης όπου διαμένω. Επί σαράντα πέντε λεπτά αποκαλούνται ως: μαλάκας και ρε μαλάκας. Σκέφτομαι πως δύο πολιτικοί που κατευθύνουν την χώρα στο χείλος του γκρεμού, επί χρόνια, προσφωνούν ο ένας τον άλλον: κύριε και κύριε, ενώ κάνουν τις μεγαλύτερες μαλακίες (sic).
β) Πεζός, υπέργηρος κύριος ξεσπά σε ποδηλάτη που δρόμο έκανε τις πλάκες του πεζοδρομίου˙ ωρύεται: «πως θέλουμε να γίνουμε κι Ευρώπη!», κι ευθύς τ΄ αμάξι του ξεθυμασμένος ξεκλειδώνει, αφήνοντας κενή επί του πεζοδρομίου μια θέση πάρκινγκ για κάποιον άλλον Ευρωπαίο.
Ομογενοποίηση
Μετά από μισό αιώνα ζωής, ο καθένας μας γίνεται το γάλα μέσα στη μύγα. Αυτή, η ανάστροφη κατάσταση της γνωστής φράσης, είναι το μονοπάτι που κατά την ενηλικίωση μάς είπανε πως θα ΄τανε δικό μας να βαδίσουμε.
Υψοφοβίες
Η κορυφή συνήθως έχει θέση για ένα ζευγάρι οπίσθια. Κάποτε, άλλοι την σκαλίζουν και τελικά, άλλοι την καρπώνονται. Ευτυχώς ποτέ δεν μου άρεσαν τα ψηλά βουνά με τις μοναδικές κορυφές τους, λόγω και μιας έμφυτης υψοφοβίας˙ κι άλλωστε από τους πρόποδες φτάνει κανείς πιο σύντομα στη θάλασσα.
Της πτώσης
Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά πέφτουμε από τα σύννεφα. Μάλιστα, είναι τόσο συχνό το φαινόμενο αυτής της πτώσης που, θαρρώ, αν δεν βρισκόμασταν στον 21ο αιώνα, θα νόμιζε κανείς πως πράγματι μας φέρνουν τα συμπαθητικά εκείνα πτηνά, οι πελαργοί, σε τούτο τον μάταιο κόσμο, αποδεικνύοντας πως τελικά εκείνη η πρώτη κι αθώα παιδική ερώτηση έχει την αιτιολόγησή της.
Ανέτοιμοι κι ανέντιμοι
Το τέλος παραμονεύει από την αρχή, σ΄ οποιοδήποτε χρονικό σημείο, κάνοντας την εμφάνισή του, πολύ συχνά, και σαν ένα ξαφνικό τέλος. Ακόμη και σε μια προδιαγεγραμμένη χρονική στιγμή αρχής και τέλους, για παράδειγμα, σ΄ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, διάρκειας ενενήντα λεπτών, μπορεί οι οπαδοί, των δύο αντίπαλων ομάδων, να συμπλακούν μεταξύ τους στις εξέδρες για ένα σφύριγμα του διαιτητή. Έτσι, ο αγώνας να διακοπεί πριν το προκαθορισμένο τέλος, από ένα ξαφνικό.
Το τέλος, λοιπόν, παραμονεύει εξαρχής ακόμη και πριν το προκαθορισμένο τέλος. Ορισμένες φορές μάλιστα, το τέλος αφήνει να συνεχιστεί μια πλασματική ροή ενώ έχει λάβει τέλος η πραγματική.
Για παράδειγμα, ένας ασθενής, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, που φυτοζωεί για μήνες ή χρόνια σε μια εντατική νοσοκομείου, ζώντας ουσιαστικά ένα τέλος του τέλους πριν αυτό επέλθει. Αποσυνδέοντας τον οι γιατροί από τα μηχανήματα που τον κρατούν στη ζωή δίνουν και το οριστικό τέλος στο τέλος που ζούσε εξ αρχής του ατυχήματός του.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πόσο ανέτοιμοι κι ανέντιμοι προ του τέλους υπάρχουμε…
Της σύγχρονης προόδου
Οι μέρες τράχεψαν και η τραγωδία του θανάτου παίζεται κάτω απ΄ τους ίσκιους των ξύλινων λόγων. Το ψέμα με την αλήθεια δειπνούν αντάμα, με τις καλογυαλισμένες έννοιες να φωτίζουν, σαν άλλα πολυτελή κηροπήγια, τα πλούσια εδέσματα των λόγων που προσφέρονται πάνω σε μακρόστενα τραπέζια.
Η εποχή του θερίσματος καλά κρατεί˙ στο χέρι κάθε καλοθελητή δρεπάνι τροχισμένο τα νέα ήθη. Οι νεκροί πεθαίνουν δεύτερη φορά κι αυτό ονοματίζεται εξέλιξη του πολιτισμού.
εξιτήριον 
Σχολιάστε