Επιμέλεια δημοσίευσης: Κωστής Παπαζάκ
Η ΠΑΙΔΙΣΚΗ ΣΤΗ ΝΗΣΙΔΑ
Το ωστικό κύμα από το διερχόμενο
με πέταξε στην άκρη του δρόμου
να παραπαίω
μπροστά σε ένα παιδί
που είχε απλωμένα τα χεράκια του
καλοπροαίρετο να με στηρίξει.
Δεν το είδα, αλλά το ένιωσα να μου χαμογελάει
και δεν ήταν η πρώτη φορά που βρήκα αναπτέρωση
σε κοίταγμα παιδιού περαστικού
που κρεμασμένο από της μάνας του το χέρι
ευεργετούσε με το αθώο βλέμμα του τη θλίψη μου.
Στη μέση της νησίδας
ανάμεσα σε μεγαλύτερα άτομα απροσδιόριστης συγγένειας
ριζωμένη αυτή τη φορά λιγνή κι αγέρωχη
θρόιζε να γαληνέψει το φυλλοκάρδι μου που έτρεμε…
Θα ΄ταν δε θα ΄ταν τριών χρονών νεραντζούλα.
ΟΔΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Ακροβολισμένες στο γυμνό πεζοδρόμιο
οι μικρόσωμες πορτοκαλιές
ριπίζουν στα μάτια τους περαστικούς
διαδηλώνοντας για την ιστορία των προηγούμενων σελίδων.
Ακατάδεκτες στην ορθότητα της πολιτικής μετονομασίας του δρόμου
στέκουν φουντωτές παλιομοδίτισες
και ανακατεύουν το άρωμά τους με το φυσικό όνομα
της οδού των «Ανθέων».
εξιτήριον 
Σχολιάστε