( …κατανυκτικώς )
ΥΓ
Σ’ αυτό το διψασμένο το ξενύχτι,
σπαράζω, σαν το ψάρι μες στο δίχτυ.
Το ξέρω. Απόψε θα με σώσει η τέχνη.
Παραμιλώ. Γαμώ την ομορφιά σου.
( …κατανυκτικώς )
Αναλογίζομαι αν ο Κύριος των δυνάμεων
μπορέσει, κάποτε, να με συγχωρήσει.
Γνωρίζω όμως ότι εγώ δεν θα
συγχωρέσω ποτέ Αυτόν.
o o o
από την ενότητα “Τελικός Κύκλος”
Και πάντα να ψυχορραγείς τέσσερις το πρωί
σκληρά χαράματα κοντά,
σε μιαν ολάδεια σάλα ψυχιατρείου∙
μ’ έναν φραπέ σε πλαστικό ποτήρι
σύντροφό σου και παρηγοριά,
με φώτα πετρωμένα, ηλεκτρικά
να σε ρυθμίζουν∙
με την ρωγμή στο πρόσωπο
και βουρκωμένα μάτια∙
και μήτε κάποιας το κορμί
και μήτε κάποιας τ’ όνομα∙
μόνον τα ηλίθια παράθυρα,
άψυχα και απαθή, να σε παρατηρούνε,
χωρίς κουβέντα και φιλία,
με δίχως καν εχθρότητα∙
ξάφνου, σώμα φωτός, δειλή σκιά
κρυφοπερνώντας,
χάραξε το αμετάβλητο σκοτάδι – πια
κατάδικό μου.
o o o
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Θεού πληρότης. Ο καφές μου, το τσιγάρο,
η κλινική που κάθε βράδυ με σταυρώνει
σ’ ενός τα χέρια που κοιμάται στο τιμόνι.
Το μάννα εξ ουρανού που αρνήθηκαν να πάρω.
Ο τρόμος. Ο στρεβλός εφιάλτης. Ο ιδρώτας.
Μια ρίμα που σφυρίζει, βρίζει κι επιμένει
να ‘ρθει γραφή μου για να βγει ολικώς σβησμένη.
Ο έσω Καιάδας που τον δρόσιζε ο Ευρώτας.
Σ’ ένα παράθυρο ανοιχτό, τ’ ανάστημά μου αθώο,
φυλλομετριέται με ύφος ακακίας.
Θα εμψυχωθεί στον κερασφόρο της κακίας
να σκούξουν τίποτε, επί εκτάσεως άσπρης άμμου.
Η ώρα κυλά. Διαβάζω μιαν εφημερίδα·
με δίχως τίτλους, γράμματα, μαντάτα,
ελπίδα.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ:
Ο Ηλίας Λάγιος γεννήθηκε στην Άρτα το 1958. Ποιητής, ρομαντικός και σκοτεινός θα σβήσει τα μάτια του πηδώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του, για να νικήσει τον θάνατο μια για πάντα. Άφησε πίσω του την ποίηση και 47 χρόνια ζωής.
Επιλογή-Επιμέλεια: Ευθύμιος Λέντζας
εξιτήριον 
Από τα κείμενά του ρέει άπεφθη η ποίηση. Οι ατέλειες κοσμούν τον λόγο του, αναδεικνύοντας ένα ιδιόρρυθμο ποιητικό ύφος! Είναι φανερό, πως ο ποιητής δεν ενδιαφέρεται, ο λόγος του να αρέσει παρά να τον απαλλάξει από τους αλλεπάλληλους κλυδωνισμούς της εσωτερικότητός του. Άλλωστε ομολογεί:-Απόψε η τέχνη θα με σώσει-. Και μέσα στην απελπισιά του, σώζει αυτός την τέχνη, αποδίδοντάς της μιά κομψότητα άκομψη, απότομη, που κάνει την τέχνη, πιο παράξενα ελκτική. Είναι γνωστόν τοις πάσι, πως η τέχνη είναι ερωμένη εύκολη, βολική στους απέλπιδες! Φτιάχνεται με το παράδοξο, το παράλογο, την παθογένεια, με του μοιραίου την εκζήτηση τα σκέλη της ανοίγοντας, και στο αποτρόπαιο!
Άλλη ατέλεια που τον λόγο του διέπει, είναι ο αήθης, αλλόκοτος ρυθμός, ο άναρχος, ο ενίοτε άρρυθμος, που μαέστρο του έχει την απόγνωση, η οποία μην υπολογίζοντας κανονισμούς και μέτρα, ανενόχλητη(και ποιος μπροστά της θα ορθωθεί); ελαύνει, εμβάλλει, συγκινεί! της ποίησης πλοηγός!
Είναι τόσο μόνος που ακόμη και στην εχθρότητα αποβλέπει, μα η αγγελία της λύτρωσης έφτασε δίχως τίτλους, γράμματα, μαντάτα(το μαντάτο το εμπνεύσθηκε, αφού τα μαντάτα των άλλων τον υποτιμούσαν, αποφεύγοντάς τον), δίχως ελπίδα, του σκότους την αθέατη να ιδεί λιαχτίδα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΟΙ περισσότεροι αυτόχειρες είναι άνθρωποι ευαίσθητοι, που ίσως έσφαλαν,αλλά και δυνατοί ταυτόχρονα, για να μπορέσουν να φτάσουν στο, σύμφωνα με την φτωχή ανθρώπινη λογική, αδιανόητο αυτό εγχείρημα. Ελάχιστα είναι τα καθάρματα που έχουν το σθένος, να αυτοκτονήσουν μεγάλα ή μικρά, άσημα ή σημαντικά στα μάτια της ιστορίας(αν μας λεν αλήθεια) όπως ο γκαίρινγκ, ο χίμλερ, και άλλοι αποτρόπαιοι στρατιωτικοί ή οικονομικοί παράγοντες που δεν γνωρίζω.
Όσον αφορά τον μύθο της αυτοκτονίας του χίτλερ, του γκαίμπελς και της οικογενείας του, πρόκειται για αισχρό ψεύδος που το εκμεταλλευτικό σύστημα διέδωσε σαν ιστορική αλήθεια.
Ο χίτλερ (και η συνοδεία του) φυγαδεύθηκε σαν σωτήρας του καπιταλισμού(αφού έκανε πόλεμο, βγάζοντας το καπιταλιστικό σύστημα από την κρίση) από τις αγγλοαμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, στην Αργεντινή ή στην Βραζιλία, ή στην Αγκόλα, όπου έζησε μέχρι βαθέως γήρατος, ώστε η πασοκική τηλεόραση το καλοκαίρι του 1986, να αναγγείλει, ανεπισήμως, όπως η εκφωνήτρια είχε πει τότε, τον θάνατο του αδόλφου χίτλερ στην Αργεντινή.
Τα καθάρματα συνήθως δεν αυτοκτονούν.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Δεν θέλω να σχολιάζω καθημερινά΄ όμως με σπρώχνουν τα κείμενα που αναρτάτε,
και δεν μπορώ, αυτό που νιώθω, της ψυχής μου να αρνηθώ , να το εκφράσει.
Στέκομαι ευλαβικά στο ποιητικό παραλήρημά σου, που μου είναι αδιάφορο αν διεκδικεί δάφνες ποίησης, που μόνο γιατί μυρίζει ατόφια ψυχή(και η ατόφια ψυχή δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από αλήθεια), πολιτογραφείται στης ευαισθησίας τα υγρά μονοπάτια, τα γλιστερά, στα οποία δύσκολα κανείς να παραμείνει ορθός. Οι στοχασμοί-διαμαρτυρίες σου, το μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα της γυναικείας απουσίας-ανομβρίας, η αποτρόπαιη εμπειρία, που σου χάρισε το αμετάβλητο σκοτάδι κατάδικό σου, ωθούν το ανάστημά σου αθώο, γενναιόδωρο στο ανοιχτό παράθυρο, να τους πετάξει τη χαμοζωή στα μούτρα, δηλώνοντας το αυτεξούσιο της ύπαρξής σου, αγνοώντας θεούς και δαίμονες.
Θέλει καρδιά, κουράγιο η αυτοχειρία! Εγώ, αν και δεν περιμένω τίποτε από τον κόσμο των ανθρώπων, και θεωρητικά, θα έπρεπε, να ακολουθήσω το παράδειγμά σου, δεν έχω το κουράγιο να το κάνω¨ όμως θαυμάζω τους αυτόχειρες, γιατί κτυπούν την αχίλλειο πτέρνα των ανθρώπων, πράττοντας το αδιανόητο, πράττοντας κάτι που σοκάρει, ερχόμενο πρόσωπο με πρόσωπο με το υπαρξιακό άλυτο πρόβλημα των ανθρώπων και τον φόβο του θανάτου! Ίσως την μοιραία στιγμή να βρίσκονται σε έκσταση αυτοσυγκέντρωσης! δεν μπορώ να σκεφθώ!
Ας αφήσουν οι θρασύδειλοι νοήμονες, υπομένοντας μια ζωή πρόστυχη, τα περί δειλίας των αυτοκτόνων. Αν έχουν κότσια, ας τολμήσουν!
Καλή αντάμωση Ηλία
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο