Επιμέλεια: Κωστής Παπαζάκ
Σε συνεργασία με το INVERSO Giornale di Poesia
Μετάφραση: Σταύρος Γκιργκένης
σ.σ. Μικρό αναλόγιο σύγχρονης ιταλικής ποίησης από τον Mattia Tarantino
— Από το Διαβάλλω (2023) | da Diabàllo (Edizioni Volatili, 2023)
Δεν έχει απομείνει πια τίποτα. Υπάρχει ένα σύμπαν από λέξεις που δεν αναγνωρίζεις. Σχεδιασμός, ανάπλαση, μεγάλη επένδυση, τριγωνισμός. Στρογγυλό τραπέζι. Εκλογική εκστρατεία. Ευθύνη. Κοινότητα. Νέες τεχνολογίες. Πρέπει να γνωρίζεις τους κανόνες. Πρέπει να ζεις στη μηχανή. Εσύ δεν ξέρεις να το κάνεις. Αφηγήσου μια ιστορία. Την ιστορία για όλους. Για να μπορούν να σε διαβάσουν. Δεν ξέρεις πώς να το κάνεις αυτό. Εσύ βρίσκεσαι στην αστραπή, στο πέρασμα, στο μυστικό. Δεν έχεις διάρκεια ή εξέλιξη. Είσαι σύντομη μορφή. Δεν έχεις το θάρρος του Ιούδα: ο κόμπος σου είναι άθικτος, σε κοινή θέα. Είσαι η μνήμη του μη συμβάντος.
Non c’è più nulla. C’è un universo di parole che non riconosci. Progettualità, riqualificazione, grande investimento, triangolazione. Tavola rotonda. Campagna elettorale. Responsabilità. Comunità. Nuove tecnologie. Devi conoscere le regole. Devi abitare l’ingranaggio. Non sai farlo. Racconta una storia. Una storia di tutti. Così che possano leggerti. Non sai farlo. Tu stai nella fulminazione, nel trapasso, nel segreto. Non hai durata né sviluppo. Sei forma breve. Non hai il coraggio di Giuda: il tuo nodo è intonso, in bella vista. Sei memoria del non accaduto.
Ένας Νοτιοαμερικανός κι ένας νέγρος, υπήρχε μόνο το εργοστάσιο και η δυσωδία της κοπριάς, ναι, αλλά κυκλοφορούσαν αληθινά χρήματα, αντίθετα από τώρα. Βλέπεις ακόμη και αυτοί όπως ο Άγγελος Ν. κοιτάζουν πίσω, αλλά δεν είναι κομμάτια μπάζα είναι αυτό που υπήρξε και αυτό που απομένει. Εσύ, από την άλλη, τη ζωή δεν την αγαπάς ούτε καν την ξέρεις, εσύ την περιχαράσσεις, και καθώς το γράφω αυτό στη θέση σου μισείς το ίδιο σου το άρρωστο δέρμα και την ευθυμία των άλλων, υπάρχουν πράγματα εξημερωμένα, φτιαγμένα για πάχυνση και μετά μια έκρηξη, τίποτε άλλο.
Un sudamericano e un negro, c’era solo la fabbrica e la puzza di stabbio, sì ma giravano i soldi veri, invece adesso. Vedi anche loro come l’Angelus N. guardano indietro, ma non sono frammenti macerie sono quello che è stato e quello che resta. Tu la vita invece non la ami nemmeno la conosci, tu la vita la puntelli la perimetri, e mentre lo scrivo al tuo posto tu odi la tua pelle malata e l’allegria degli altri, sono cose mansuete fatte per ingrassare e poi un’esplosione, nient’altro.
Η Αϊτή ουρλιάζει και βυθίζεται. Από εσένα το φεγγάρι είναι καθαρό φουσκωμένο βλοσυρό. Εσύ τη ζωή τη μισείς γιατί φαίνεται να σου λέει κάθε φορά: συνέχισε. Εσύ αντιθέτως είσαι έλεος, πατέρα καταραμένε, λερωμένε, άγρυπνε, αγέννητε. Αλλά δεν μπορεί να σε φανταστεί. Όπως η σκουριά που δεν ξέρει τίποτα για τον άνεμο, οι νεκροί τίποτα για τα σκυλιά. Εγώ, αντίθετα, γνωρίζω τα φαντάσματά σου, τις ντροπές σου. Οι πλατείες εκρήγνυνται από ευλογίες μάχες συναλλαγές. Είσαι απουσία, θώρακας σπασμένος, είσαι αλλού. Είσαι στη φυλακή. Είσαι τα υγρά σου που διασκορπίζονται. Είσαι λαρύγγι κομμένο για να μην ευνοεί κανέναν άνεμο κανένα πλοίο. Έχουν φανταστεί μόνο τον πόλεμο.
Haiti grida e affonda. Da te la luna è chiara gonfia severa. Tu la vita la odi perché sembra dirti ogni volta: continua. Tu invece misericordia, padre maledetto, sporco, vigile, mai nato. Ma non può immaginarti. Come la ruggine che non sa nulla del vento, i morti nulla dei cani. Io invece conosco i tuoi fantasmi le tue vergogne. Le piazze esplodono di benedizioni battaglie traffici. Tu sei assenza, torace sfondato, sei altrove. Sei nella prigione. Sei i tuoi fluidi dispersi. Sei gola tagliata per favorire nessun vento nessuna nave. La guerra l’hanno solo immaginata.
Η Βενετία πνίγεται, ένα χιλιοστό το χρόνο. Ο πατέρας σου τσακώνεται με τη μεσαία γραμμή της Γιουβέντους, κάποιος πεθαίνει, οι μέρες δεν είναι μέρες. Η αληθινή δόξα βρίσκεται στην επιμονή του ζιζανίου, στο βήμα της Γκαλάντριελ, στο νερό κατά μήκος του φαραγγιού. Ανακάλυψες μια νέα πορνοστάρ. Τα όνειρά σου σου λένε ότι είσαι χαμηλά, αλλά όχι σαν τη γη, χαμηλά σαν τα κατάλοιπα σαν ένα γερασμένο στήθος σαν ένα σπασμένο κορμί. Οι αναμνήσεις σου σε κάνουν κομμάτια. Ζηλεύεις το ζώο που σου γλείφει τη γάμπα, είναι θηλυκό, τα αρσενικά είναι βίαια. Καταπίνεις, χαμογελάς με το ψέμα.
Venezia annega, un millimetro l’anno. Tuo padre polemizza col centrocampo della Juventus, qualcuno sta morendo, i giorni non sono giorni. La gloria vera è nella tenacia della gramigna, nel passo di Galadriel, nell’acqua lungo la forra. Hai scoperto una nuova pornoattrice. I tuoi sogni dicono che stai in basso, ma non come la terra, basso come i reperti come un seno invecchiato come un torso sbeccato. Le tue memorie ti fanno a pezzi. Invidi l’animale che ti lecca il polpaccio, è una femmina, i maschi sono violenti. Deglutisci, sorridi alla menzogna.
Ο Πρόσπερο κρεμάστηκε. Το δάσος του Μπίρναμ καίγεται ακινητώντας. Καταρρέουν τα οχυρά. Μαδριγάλια από τα μπουντρούμια. Νεογέννητα πετάγονται από τη φωλιά, και ήδη η φρίκη, και ήδη τρέχουν τέρατα ανάμεσα στα παλάτια, και ήδη οι άνθρωποι τρέχουν στην αγχόνη. Καμία προφητεία. Είστε ύαινες που κρατούν τον σπόρο. Και μετά το θαύμα που ξεθωριάζει, η έκρηξη, η εξαφάνιση, ο ύπνος στο μικροσκοπικό σύμπαν. Η αρχή, το τέλος. Έχουν επίγνωση του θηρίου που τρέχει πίσω σου. Είσαι μόνος στην αποχώρηση που περίμενες.
Prospero si è impiccato. Brucia restando immobile lavforesta di Birnam. Crollano le fortezze. Madrigali dalle carceri. Neonati fuoriusciti dalla tana, e già l’orrore, e già corrono mostri tra i palazzi, e già gli uomini corrono al capestro. Nessuna profezia. Siete iene che trattengono il seme. E poi la meraviglia che scolora, l’esplosione, la scomparsa, il sonno nel minuscolo universo. L’origine, la fine. Si sono accorti della bestia che ti corre dietro. Sei solo nel congedo che aspettavi.
O Emanuele Franceschetti και η Ασιμήνα Ξηρογιάννη διαβάζουν Emanuele Franceschetti
Ο Emanuele Franceschetti (1990) είναι μουσικολόγος και ποιητής και διδάσκει Ιστορία της Μουσικής στο Ωδείο. Έλαβε πτυχίο μουσικολογίας (Πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης) και κέρδισε τρίμηνη υποτροφία στο Paul Sacher Stiftung στη Βασιλεία. Έχει ασχοληθεί με δραστηριότητες εκλαΐκευσης, συνεργαζόμενος -μεταξύ άλλων- με το Teatro dell’Opera στη Ρώμη και με τον Σύνδεσμο «Lingotto Musica» στο Τορίνο, ενώ έχει συνεργαστεί με την Εγκυκλοπαίδεια της Μουσικής Treccani. Οι τομείς της έρευνας και των δημοσιεύσεών του περιλαμβάνουν: μουσική δραματουργία στην Ιταλία του 20ού αιώνα, μελέτες για τη μουσική και την ποίηση, σχέσεις μεταξύ μουσικής και μουσικοκριτικής, σύγχρονη ιταλική ποίηση. Οι τομείς της έρευνας και των δημοσιεύσεών του περιλαμβάνουν: μουσική δραματουργία στην Ιταλία του 20ού αιώνα, μελέτες για τη μουσική και την ποίηση, σχέσεις μεταξύ μουσικής και μουσικοκριτικής, σύγχρονη ιταλική ποίηση. Επιμελήθηκε, μαζί με τον Alessandro Avallone, τη συλλογή δοκιμίων Ποίηση και μουσική. Συγκλίσεις και αντιπαραθέσεις στην Ιταλία από το 1940 μέχρι σήμερα (Lim, Lucca, 2023)· και, μαζί με τους Italo Testa και Stefano Salvi, το τεύχος XXVI του περιοδικού «Ο Οδυσσέας. Περιοδικό ποίησης, τεχνών και γραφής». Οι τελευταίες ποιητικές του εκδόσεις είναι: Μάρτυρες (Βραβείο Subiaco, δεύτερο βραβείο Tirinnanzi, Βραβείο Valéry, έχει ήδη συμπεριληφθεί στο XV τετράδιο σύγχρονης ποίησης και επανεκδόθηκε το 2022, Nino Aragno Editore) και η πλακέτα Diabàllo (Διαβάλλω, Edizioni Volatili, 2023). Συμπεριλήφθηκε στη στήλη «Ποιητές τριάντα ετών» του Milo De Angelis στο περιοδικό «Poesia» (Crocetti). Τα κείμενα και οι συνεισφορές του έχουν επίσης δημοσιευθεί στα «Le Parole e le Cose», «Nuovi Argomenti», «Nazione Indiana», «Gradiva», «La Balena Bianca», «L’Ulisse». Είναι παρών σε διάφορες ανθολογίες και συλλογικούς τόμους. Συνεργάζεται με το «Centro Scritture» στη Ρώμη.
Emanuele Franceschetti (1990) è musicologo e poeta, e insegna Storia della Musica in Conservatorio. Si è addottorato in musicologia (Sapienza Università di Roma) ed è risultato vincitore di una borsa di studio trimestrale presso la Paul Sacher Stiftung di Basilea. Si è occupato di attività divulgativa collaborando – tra gli altri – col Teatro dell’Opera di Roma e con l’Associazione ‘Lingotto Musica’ di Torino, e ha collaborato con l’Enciclopedia della Musica Treccani. Tra le sue aree di ricerca e pubblicazione: la drammaturgia musicale nel Novecento italiano, gli studi su musica e poesia, i rapporti tra musica e critica musicale, la poesia italiana contemporanea. Ha curato, con Alessandro Avallone, la miscellanea di saggi Poesia e musiche. Convergenze e conflitti in Italia dal 1940 ad oggi (Lim, Lucca, 2023); e, con Italo Testa e Stefano Salvi, il XXVI numero de «L’Ulisse. Rivista di poesia, arti e scritture». Le sue ultime pubblicazioni poetiche sono Testimoni (premio Subiaco, secondo classificato premio Tirinnanzi, Premio Valéry, già incluso nel XV quaderno di poesia contemporanea e ripubblicato nel 2022, per Nino Aragno Editore) e la plaquette Diabàllo (Edizioni Volatili, 2023). È stato incluso nella rubrica “I poeti di trent’anni”, curata da Milo De Angelis sulla rivista «Poesia» edita da Crocetti. Suoi testi e contributi sono apparsi anche su «Le Parole e le Cose», «Nuovi Argomenti», «Nazione Indiana», «Gradiva», «La Balena Bianca», «L’Ulisse». È presente in diverse antologie e miscellanee. Collabora col “Centro Scritture” di Roma.
Artwork: Emanuele Franceschetti by © Carolina Campanelli
εξιτήριον 
Σχολιάστε