Ντράγκαν Μάρκοβιτς | Πόρετς

—Πρώτη εμφάνιση στα ελληνικά

Μετάφραση από τα σερβικά: Γιώργος Γκόζης

Καθώς φτάνει κανείς στο Πόρετς, μικρή αλλά ζωντανή κωμοπολη, δεν μπορεί να αποφύγει τις διαφημίσεις: επισκεφτείτε τη «Γαλάζια λιμνοθάλασσα», επισκεφτείτε τα βράδια τα φεγγαρόλουστα πάρκα της, δείτε αυτή τη ρομαντική χερσόνησο, στην οποία σε ένα πυκνό δάσος βρίσκεται σύγχρονο ξενοδοχειακό κατάλυμα εφτακοσίων κλινών με βεράντες, με νυχτερινό μπαρ, με σχολή για υποβρύχιο ψάρεμα. Η φύση εδώ είναι πανέμορφη, ικανή να προσελκύσει κάθε τουρίστα.

Η «Γαλάζια Λιμνοθάλασσα» είναι τόπος ηλιόλουστος, χερσόνησος καθαρής γαλάζιας θάλασσας, δημιούργημα για νέους οι οποίοι εδώ στις φαρδείς της βεράντες έχουν κάθε απόγευμα ως τα μεσάνυχτα «ψυχαγωγικό πρόγραμμα». Εδώ διασκεδάζουν με τον δικό τους τρόπο: φοιτητικά, φτηνά, ρεφενέ. Ο κάθενας έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει πόσο πνευματώδης είναι. Το κοινό το αξιολογεί με χειροκρότημα, ενώ ο κονφερανσιέ με παρατεταμένο χειροκρότημα και χαμόγελο. Οι νικητές λαμβάνουν πλούσια δώρα. Την ημέρα, ώσπου να πέσει ο ήλιος, η λιμνοθάλασσα κατεβαίνει προς τη θάλασσα, έτσι όπου σε μικρούς κόλπους με πεύκα και κυπαρίσσια ο καθένας έχει τη δική του πλαζ. Πέντε χιλιάδες κολυμβητές βγαίνουν τότε στις ακτές, αλλά και πάλι το νερό είναι παντού ήρεμο και ήσυχο. Οι κόλποι της «Γαλάζιας Λιμνοθάλασσας» παρέχουν στον καθένα τη γωνιά του, τον βράχο του και τη θάλασσά του.

Αυτό είναι και το πιο ωραίο στο Πόρετς: η αίσθηση ότι πραγματικά για ορισμένες ζεστές ώρες της ημέρας είναι κανείς ώρες Ροβινσώνας, όπου έχει το δικό του νησί, τη δική του ιδιωτική παραλία, τη δική του βάρκα, τον δικό του τρόπο ζωής.

Μόνο που και πάλι δεν είναι το Πόρετς αυτό.

«Γαλάζια Λιμνοθάλασσα» έχουν και το Πορτορόζ και η Πούλα και η Οπάτιγια, κάτι όμως που υπάρχει εδώ, εκείνες δεν το έχουν: το Πόρετς είναι αρχαία πόλη της Ίστριας, περί της οποίας ακόμα και ο Πλίνιος το έτος 50 μ.Χ. έγραψε πως είναι το κόσμημα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κι αφού ήταν, έπρεπε, εννοείται, με κάποιο τρόπο να διατηρηθεί ως σήμερα. Εδώ βρίσκονται αρχαία ρωμαϊκά μνημεία πολιτισμού: η βασιλική του Ευφρασίου του πέμπτου και έκτου αιώνα με θαυμαστά μοναδικά μωσαϊκά, με αίθρια και εικόνες, ο Κυκλικός Πύργος, ρωμαϊκές εστίες, αρχαία ρωμαϊκή συλλογή κεραμικών.

Όλο αυτό είναι, λοιπόν, το  Πόρετς, το οποίο είχε τη σύνεση να δώσει σε αυτά του τα κάλλη ποιητικά ονόματα: «Η Γαλάζια Λιμνοθάλασσα», «Το Πάρκο Της Σελήνης», «Το Πράσινο Νησί».
Πόρετς, αυτό που όλοι οι νέοι του κόσμου γνώρισαν.

―Προσαρμοσμένο απόσπασμα από το άρθρο «Πράγματι, για ποιο λόγο ‘Γαλάζια Λιμνοθάλασσα;’» που δημοσιεύθηκε στην  εφημερίδα ‘Πολίτικα’ του Βελιγραδίου στις 23 Ιουλίου 1964.

Ο Ντράγκαν Μάρκοβιτς (Dragan Marković) (Βάλιεβο, 3 Νοέμβρη 1927-Βελιγράδι, 12 Μαρτίου 1996) ήταν Μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Γιουγκοσλαβίας από τα δεκαπέντε του. Το 1943 συνελήφθη από την Αστυνομία και μεταφέρθηκε σε αναμορφωτήριο-στρατόπεδο, στο οποίο απομονώθηκαν 1270 νέοι από ολόκληρη την επικράτεια της Σερβίας. Κατέφυγε στους αντάρτες ή Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους, επισήμως Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός και Παρτιζανικές Διμοιρίες της Γιουγκοσλαβίας, στρατιωτική δύναμη καθοδηγούμενη από τους Γιουγκοσλάβους Κομμουνιστές που προέβαλαν αντίσταση στις δυνάμεις του Άξονα στην κατεχόμενη χώρα κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ, από όπου αποχώρησε με διακρίσεις και βαθμούς. Ακολούθησε σπουδές Νομικής και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Έλαβε το γιουγκοσλαβικό βραβείο δημοσιογραφίας στο Ζάγκρεμπ το 1965 για το βιβλίο του «Είμαστε άνθρωποι;» με βάση μια σκληρή ιστορία για την αναγκαστική έξωση μιας οικογένειας της εργατικής τάξης στα μέσα του χειμώνα από τη σοφίτα όπου ζούσε. Ήταν μέλος του Σερβικού Κοινοβουλίου και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνδέσμου Κομμουνιστών της Σερβίας. Ήταν επίσης μέλος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου Δημοσιογράφων της Γιουγκοσλαβίας κατά την περίοδο 1976-1981. Εκτός από την πολιτική και τη δημοσιογραφία, είναι περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή σεναρίων για την τηλεόραση.