(Ι)
Το μεταμορφωμένο σε πέτρα κατώφλι
Eισβάλλει χωρίς ούτε μια κραυγή η αδελφή του ύπνου
στο άπειρο του όντος μετά την αγρύπνια
όταν για να αποκαλυφθεί αποφεύγει τον χρόνο
που βαθμιαία σε πέτρα το κατώφλι μεταμορφώνει
και για τη θεότητα εγγυάται θραύοντας φωνή και άρτο.
(ΙΙ)
Ο ναός της γης
Σηκώνεται απ’ τον ναό της γης η σκιά
που επιτρέπει την αντίληψη της ανθρώπινης δύναμης
ενώ στον ουρανό μεταγγίζεται σε ό,τι ζει
μέσα στο αόριστο δίχως δεσμούς με τα χρόνια
όπως πράττει το ον και δε φοβάται να απομακρυνθεί
από τη μεριά που μέσα μας μένει αποκοιμισμένη
αν και τίποτ’ άλλο δεν μπορεί να μαρτυρήσει
πλην μια μοίρα συνδεμένη με την επανάληψη της αυγής
μέσα στον δαίδαλο των ροζιάρικων κλαδιών του δάσους
όπου κάθε βράδυ επιχειρεί μια γενέθλια αναταραχή
το αβέβαιο πλάσμα που μόλις γεννήθηκε
και του οποίου την ιερότητα ένας θνητός έρχεται να εγγυηθεί
χάρη στη πέτρα και μια ανέφικτη συναίνεση.
(ΙΙΙ)
Η τεφροδόχος
Στην ιδρυτική πράξη μιας τεφροδόχου
οι δυνάμεις που ορθώνονται να υπερασπιστούν τον κόσμο
αγγίζουν την έσχατη άκρη του δάσους
αποκαλύπτοντας στους ζώντες την ωμότητα της ζωής
έτσι όπως ο χωρομέτρης μετρά την ενδοχώρα
πάλι αφυπνίζοντας μια γραμμή οδύνης.
(ΙV)
Ο πέτρινος ζωολογικός κήπος
Η ύλη που πλάθεται
από τα πυρετώδη χέρια των ετοιμοθάνατων
πάνω στη γη υψώνεται απειλητική
όπως ένα όπλο ενάντια στην ύπαρξη
που έτσι καταντά τελικά
άσκοπη διακοσμητικότητα και συντριμμένη
όμοια με τον πέτρινο ζωολογικό κήπο
που παράγει έντονη αγωνία
όταν ο θόρυβος του φτυαριού
σκάβοντας τον ομαδικό τάφο
εισάγει το θέμα της σφαγής.
(V)
Ο πύργος με τα θεμέλια μες στη στάχτη
Στο σύντομο διάστημα μεταξύ της πρώτης αρχής και του ίσκιου
βρίσκεται η αίσθηση ενός θεάματος που κατά προσέγγιση
μας δίνει το μέτρο του εφήμερου της ύπαρξής μας
όσο κι αν οι ίδιοι οι φύλακες ήδη γνωρίζουν
πως του πύργου τα θεμέλια πιότερο στη στάχτη είναι παρά στη πέτρα.
(VI)
Το εργοτάξιο του πατέρα
Ορθώνονται οι πολεμιστές με τα δόρατα υπερασπιζόμενοι το εργοτάξιο
κάπως έτσι όπως κάνουν οι γιοί χάρη στη πυρίτιδα της φωτιάς
στο ακανόνιστο κόψιμο σε χίλια άκρα της αρχέγονης μονάδας
πέρα απ’ την οποία προοδευτικά το μυστήριο εμφανίζεται
όταν απαλλαγμένη απ’ τη σχέση της με το άγνωστο η μορφή
μιαν εκπλήρωση αναζητά σε ετούτο τον θάνατο δίχως αυταπάτες
στριμωγμένη όπως είναι ανάμεσα σε αδικία και κοντινό κακό.
(VII)
Η γενέθλια ενδοχώρα των ηλικιωμένων ναυτών
Εμφανίζεται σαν ένα βασίλειο η γενέθλια ενδοχώρα
όπου οι ηλικιωμένοι ναύτες παρουσιάζονται
με την αυταπάτη πως αγαπούν και τους αγαπούν
ενώ το αληθινό τέρμα οδηγεί σε ένα αλλού
που ανέκαθεν τους θεωρεί τους καλύτερους συμμάχους του
οπότε δε σταματούν ποτέ να περπατάν με τα χέρια
ακολουθώντας τις γεννήτριες μορφές που απομακρύνονται
ξέροντας πως έτσι μόνο μπορούν να αποφύγουν το κενό
που χωρίζει τον κήπο απ’ τη πρόοδο του κακού.
(VIII)
Η στοά με τους φύλακες αγαλμάτων
Καταγράφει το ελάχιστο περιθώριο επιλογής ο αμνήμων
που βρίσκεται μπροστά στη στενή οδό
που ανήκει στους γεννηθέντες στο ταξίδι προς την ενδοχώρα
χωρίς ούτε μια κραυγή μήτε έκφραση εγκατάλειψης
συναινώντας στο μοιραίο τους δόσιμο
ώστε ο ανασηκωμός των φυλάκων αγαλμάτων να γίνεται
μαζί με την απόσυρσή από δική τους ατέλεια
τόσο εμφανώς μέσα στο θολό πατρικό βλέμμα
μπροστά στο τόσο εύθραυστο και φοβισμένο πλάσμα
που υποχωρεί στη στιγμή που γεννιέται.
(IX)
Η σπηλιά με τις μικρές κοιμώμενες
Είναι μορφές που προσδιορίζονται από τον ποικίλο συνδυασμό
κινούμενων και σταθερών τμημάτων οι μικρές κοιμώμενες
που άγνωστες παραμένουν όσο κι αν είναι γειτονικές
σαν σκοτάδια απαράβατης διαφοροποίησης
απ΄ όπου η μοίρα μας συνεχίζει να φύεται
μ’ όλο που στη σπηλιά πληγές ανίατες την ταλανίζουν.
(X)
Η αφιλόξενη ενδοχώρα
Στη συνηθισμένη εμπειρία του πόνου
η γνώση πραγματοποιείται για να πληγώσει
ενώ οι φύλακες απομακρύνονται απ΄ εμάς
όσο περισσότερο κοντά βρισκόμαστε στο τέλος
ως εάν με την εμφάνιση της θεότητας
γινόταν οχυρό η κατοικία τους
σε μας που πεθαίνουμε για να επιτραπεί να φτάσουμε
στην αφιλόξενη ενδοχώρα κι εκεί να μείνουμε.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ο Φλάβιο Ερμίνι (Flavio Ermini) γεννήθηκε στο Βερόνα το 1947. Είναι ποιητής και δοκιμιογράφος. Διευθύνει το περιοδικό λογοτεχνικής έρευνας Anterem που, μαζί με τον Σιλβάνο Μαρτίνι, ίδρυσε το 1976. Είναι μέλος της επιστημονικής επιτροπής του διεθνούς περιοδικού ποίησης Osiris (Πανεπιστήμιο του Deerfield, Massachussets) και του περιοδικού λογοτεχνικής κριτικής Testuale.
Τα κείμενά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά και ρωσικά.
Έργα: Ροδώνες και Εργοτάξιο, 1980 – Epithaphium Blesillae, 1982 – Thaide, 1983 – Idalium, 1986 – Segnitz, 1987 – Delosea, 1989 – Hamsund, 1991 – Antlitz, 1994 – Karlsár, 1998 – Ποίημα αριθ. 10, 2001 – Η φαινομενική κίνηση του ήλιου, 2006 – Antiterra, 2006 – Φτερά του χρώματος, 2007 – Η πρωταρχική διαμάχη μεταξύ του τόξου και της ζωής, 2009 – Το γήινο καθήκον των θνητών, 2010 – Ο γάμος του ουρανού και της γης. Υλικά για έναν Άτλαντα, 2011 – Το δεύτερο αγαθό. Δοκίμιο για το γήινο καθήκον των θνητών, 2012 – Όντας ο εχθρός. Λόγος για την αισθητική οδό προς την απελευθέρωση, 2013 – Ο Ρίλκε και η φύση του σκότους. Λόγος για το ενδιάμεσο διάστημα που φιλοξενεί τους ζωντανούς και τους νεκρούς, 2015 – Ο αμφισβητούμενος κήπος. Το είναι και το απατηλό φαίνεσθαι, 2016 – Περί τέλους. Η νύχτα χωρίς πρωί, 2016.
Ο Ερμίνι εννοεί τη λογοτεχνική γραφή σαν μια απόπειρα επαναδιατύπωσης του ερωτήματος σχετικά με την έννοια της ζωής και την παράλληλη αναζήτηση της ποίησης για μια πρωτόγνωρη γλώσσα ικανή να επαναφέρει τη συνέχεια μεταξύ του λόγου και του κόσμου. Συνδυάζεται η σκέψη με την ποίηση μέσα σε μια οντολογική μελέτη του λόγου και της ποίησης, επομένως και της ανθρώπινης ιστορίας. Τελικά ακυρώνονται οι διακρίσεις των λογοτεχνικών ειδών με σκοπό την επίτευξη της κεντρικότητας της λέξης ώστε πεζογραφία και ποίηση, ποίηση και σκέψη, δοκίμιο και ποιητικός λόγος να συνυπάρχουν κυκλικά μέσα στην ίδια γλωσσολογική και σημασιολογική διάσταση.
εξιτήριον 
Σχολιάστε