Μη δυνάμενοι να απεξαρτηθείτε από τις πλασματικές υλικές ανάγκες που δημιουργεί η κοινωνία της αφθονίας (η οποία προϋποθέτει την υπερεργασία, την εξιδανίκευση των υλικών αγαθών, χωρίς να οδηγεί πουθενά αλλού, παρά μόνο στον καπιταλισμό) όντες ευνούχοι, χαρίζετε την ηθική αρετή στις θρησκείες που τη προβοκάρουν, θεωρώντας ανήθικη την αβρότητα του αγκαλιάσματος, του φιλιού: Την οικουμενικότητα της ένωσης.
Οι θρησκείες, κλείνοντας τα μάτια στην εγκληματικότητα όλων εκείνων που έθεσαν σκοπό ζωής τον υλικό πλούτο (είτε επιτύχουν τον σκοπό τους είτε όχι) ζητούν από τους πλουσίους, την ελεημοσύνη της αλαζονικής φιλευσπλαχνίας τους, προάγοντας αυτούς και την υποταγή σε αυτούς: υποκρινόμενες ολιγάρκεια, ανιδιοτέλεια!
Ενώ, τόσο η ολιγάρκεια, η ανιδιοτέλεια, όσο και οι υπόλοιπες ηθικές και διανοητικές αρετές, ευρίσκονται μακριά από τις θρησκείες του πολιτισμού, οι οποίες, ως συνοδοιπόροι της εκμετάλλευσης, ενστερνίζονται την ηθική της· την ανήθικη που απαγορεύει στους ανθρώπους να φιλιούνται, για να τους πείθει να αλληλοεξοντώνονται.
Οι προβοκατόρισσες θρησκείες διασύρουν, υπονομεύοντας, το απροσπέλαστο, αυτό που διαφεύγει, προσαρμόζοντάς το, σε ό,τι εκλογικεύει, αναπαράγει, διαιωνίζει το μικρόβιο της εκμετάλλευσης!
Ο κόσμος δεν αλλάζει: βγάζοντας οι φτωχοί τα απωθημένα-συμπλέγματά τους· παίρνοντας τη θέση των πλουσίων, ως δικτάτορες προλετάριοι, σε ένα κράτος αυστηρής ειδίκευσης, εξειδίκευσης, των ανεπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων, ενός επεκτεινόμενου συστήματος παραγωγής, μέσα σε μια υστερική, αλματώδη άνοδο της τεχνολογίας, που δεν είναι φιλική προς το φυσικό περιβάλλον, και παράγει ανάγκες, παρά αποκρίνεται σε αυτές, όπου η γνώση, η ικανότητα θα αποτελούν πάλι, αιτίες εξουσιαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο· διατηρώντας ταξικά-υλικά προνόμια. Ούτε αλλάζει: αυξάνοντας οι εργοδότες τα ημερομίσθια και τις κάθε είδους παροχές προς τους υπαλλήλους τους· μικραίνοντας το άνοιγμα της ψαλίδας της ανταλλακτικής υπεραξίας που ο επιστήμων «σοσιαλιστής» εντόπισε· κρούοντας στους πλουσίους τον κώδωνα της ολοκληρωτικής απώλειας.
Ο κόσμος θα αλλάξει: όταν απομυθοποιηθούν οι πλούσιοι (και τα υλικά αγαθά που αντιπροσωπεύουν) ως ψυχασθενείς-μανιακοί που όντες καταπιεσμένοι και αυτοί δυστυχούν· αλληλοσφαζόμενοι, φθονούμενοι από τους πάντες, αγοράζοντας-δωροδοκώντας τα πάντα, βιάζοντάς τα – Και πάψουν, να αποτελούν τα ιδανικά των ανθρώπων.
Άλλωστε, ο Αριστοτέλης, αν και διδάσκαλος βασιλέων δεν διστάζει, τόσο στα «Ηθικά Νικομάχεια», όσο και σε άλλα έργα του να αποκαλεί τους φιλοχρήματους· ανελεύθερους, και τη φιλοχρηματία· ανελευθερία.
Στην απομυθοποίηση των πλουσίων, και τoν περιορισμό των υλικών αγαθών στη χρηστική σημασία τους, θα συμβάλλει τα μέγιστα, η απελευθέρωση-αποποινικοποίηση του ερωτικού ενστίκτου των ανθρώπων, του οποίου ο αυτάρκης, πάνδημος χαρακτήρας, διαφυλάσσοντας την ατομικότητα, προάγει τη φιλία της συλλογικότητας, καταλύοντας την ξιπασιά των διαχωριστικών ταξικών γραμμών.
Γενάρχα της σοσιαλδημοκρατίας! Εισάγεις τον καπιταλισμό από τον φεγγίτη, αντί της κυρίας εισόδου: Γι’ αυτό οι ιθύνοντες σε υποδεικνύουν, ως το αντίπαλο δέος της εκμετάλλευσης!
Ο πολιτισμός, μέσα από την ανικανότητα του «αισθάνεσθαι», διά της εισβολής της σεξουαλικής ηθικής (η οποία επέφερε την εξιδανίκευση των υλικών αγαθών) εσήμανε τον ηθικό-πνευματικό θάνατο των ανθρώπων: διαστρέφοντας τον βιοπορισμό και το νόημα της ζωής, σε αιμοδιψή πλουτισμό που κατέστρεψε τη φύση.
Επομένως, ο κομμουνισμός του πολιτισμού, δηλαδή, ο κομμουνισμός που ο Μάρξ επινόησε, ερείδοντας τον «κομμουνισμό του», στα εκμεταλλευτικά θεμέλια της αλλοτρίωσης της μονογαμικής αποχής έρωτος (όπου, στο μανιφέστο, με πολύ ύπουλο, ειρωνικό, διφορούμενο τρόπο, εναντιώνεται στην πολυγαμία, την οποία αποκαλεί, σαν φαλλοκράτης, κοινοκτημοσύνη των γυναικών, ισχυριζόμενος, ότι αυτή υπήρχε πάντα, μέσα στον αστικό γάμο, τον οποίο ονομάζει, κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών· στη συνέχεια, την εξομοιώνει με την πορνεία, όπως εξομοιώνει και τη μοιχεία, που τη χαρακτηρίζει ανεπίσημη πορνεία, και τέλος υπόσχεται, να την καταργήσει (την καταργημένη εδώ και χιλιάδες χρόνια) μαζί με τις αστικές σχέσεις παραγωγής) της τεχνολογίας, της υλικής αφθονίας· ένας τέτοιος κομμουνισμός που διατηρεί, ενθαρρύνοντας, τον ευνουχισμό, τη μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος, τον καταναλωτισμό, την ιεραρχική εξουσία, τον ανταγωνισμό, την εργασιακή μανία, με κίνητρο, την υλική ανισότητα· ένας τέτοιος κομμουνισμός δεν υφίσταται, παρά, μόνο ως άλλη μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η οποία (όπως οι πράξεις, τα γεγονότα που συνθέτουν την ιστορία, κατέδειξαν) κακοποίησε, δυσφήμισε την κομμουνιστική ιδέα που δεν μπορεί, να είναι τίποτε άλλο, από την απελευθέρωση της μοναδικότητος των ανθρώπων, μέσα σε συνθήκες ισηγορίας, συνθήκες ολιγαρκούς υλικής αυτάρκειας με γεμάτα κελάρια (από την ενασχόληση με τη γεωργία, τη κτηνοτροφία, όπου η μηχανή, θα είναι διακόνισσα, και όχι άνασσα) και ελεύθερο χρόνο, συνθήκες αναγνώρισης-προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και ελέγχου των γεννήσεων· που μόνο η απενοχοποίηση του έρωτα εξασφαλίζει.
Ο Μάρξ, ενώ επεσήμανε – δίκην ψυχαναλητού – την εξιδανίκευση των υλικών αγαθών, με τη ρήση: «το εμπόρευμα, φετίχ στις ψυχές των ανθρώπων» – είπε τη μισή αλήθεια! Την άλλη μισή: ότι το εμπόρευμα γίνεται φετίχ στις ψυχές των ανθρώπων, γιατί έχει ακρωτηριασθεί, εκθρονισθεί το ερωτικό/σεξουαλικό ένστικτό τους, και στη θέση του, ενθρονίσθηκε το εμπόρευμα – δεν τόλμησε (δικαιολογημένα, σύμφωνα με αυτά που έγραψε στο μανιφέστο) να την πει.
Εάν η δόλια βία που χαρακτηρίζει τη ζωή των ανθρώπων (ξεπερνώντας τη βία του ζωϊκού βασιλείου) αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη φύση, ώστε τα πράγματα, να μην είναι αντιστρέψιμα, και κάποιοι να φαντάζουμε ευήθεις: Μην χαίρεστε για την νίκη σας· η νίκη σας είναι καδμεία!
Artwork: by Costas Dais
εξιτήριον 
Σχολιάστε