Ιωάννης Βογιατζής | Ιστορίες της αϋπνίας

Επιλογή – Επιμέλεια: Σωτήρης Λάμπρου

Η ποιητική σύνθεση «Ιστορίες της αϋπνίας» (Εν Σκύρω τη φιλτάτη) από τις Εκδόσεις Οδός Πανός (2009) του Ιωάννη Βογιατζή χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες :

• Εξαήμερος
• Κάνε φυλακτό τη φρίκη σου
• Κάνε φυλακτό τη μνήμη σου
• Ο ερχομός του ποιητή

---

Ενότητα: Εξαήμερος

Προμετωπίδα

 «Είναι φορές που στ’ απόβραδο υπάρχει ένα πρόσωπο
που μας βλέπει από τα βάθη ενός καθρέφτη.
Η τέχνη πρέπει να είναι σαν τούτο τον καθρέφτη
που φανερώνει στον καθένα μας το πρόσωπό του».
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες)

[σελ. 7]

---

5η Μέρα

Χαμένος
Δεν ξέρω τώρα πια
Από πού έρχεται η μυρωδιά της θάλασσας
Ούτε το σημείο που χάραξε το τελευταίο πεφταστέρι.
Η μέρα στο δάχτυλο που τις πληγές άγγιξε
Φαίνεται μικρή κι απ’ την ομορφιά παραπαίει της άνοιξης
Σε χειρονομίες που κουράστηκα να ελπίζω
Πως τις δαγκωματιές μπορούν να κρύψουν
Σ’ όλο το σώμα όταν με τον Αββαδών έσμιγα
Και πάνω στην πέτρα έσκουζα
Με το χέρι να τεντώνω την νύχτα
Να πιάσει το ωραίο που φεύγει
Την ασκίαστη στιγμή
Όταν ανοίγω τα πόδια μου και αληθεύουν οι εξαιρέσεις.
Όλο αμυχές κι αγκάθια
Η αϋπνία μου ξετυλίγει την ηδονή
Ούτε θυμάμαι πώς ήμουν
Όταν ξεκούμπωνα τ’ άσπρα πουκάμισα των αγγέλων.
Πανάρχαια ηδονή
Κρατάς άσπιλο το λευκό
Κι απίστευτο θάνατο βυζαίνεις
Απ’ το πρώτο κλάμα στο τελευταίο άγγιγμα
Γυμνή ιδιωτεύει η έκλαμψη του πάθους…

[σελ. 37]

---

Ενότητα: Κάνε φυλακτό τη μνήμη σου

Προμετωπίδα

Τα χέρια μου
που δεν περιμένουν
ν’ αγγίξουν τον ουρανό,
χαϊδεύουν τη μνήμη.

---

[σελ. 62]

[…]
Έτσι μεγαλώσαμε
με ξεκούμπωτο το πουκάμισο έξω απ’ τα παντελόνια
λίγο να μαυρίζει το γένι στο μάγουλο
κι όσο σ’ ένα κρυφτό
φυλάγαμε μετρώντας ως τα πενήντα
τόσο τρέχαμε πάνω κάτω στις γειτονιές
στα παχνιά στις αλάνες σ’ αποθήκες πίσω από στοιβαγμένα τσουβάλια
ανακαλύπταμε ότι κανείς μας δεν μπορούσε εύκολα να κρυφτεί
ίσως και την ανάγκη να μη θέλουμε να κρυφτούμε
γι’ αυτό αφήναμε ένα τελάρο πεσμένο
έναν ήχο να προδώσει τη θέση μας.
Μάλλον δεν θυμάμαι καλά
ξεθωριάζουν με τα χρόνια οι μνήμες
μαζεύω απ’ το παρελθόν κομμάτια σκόρπια
και τα συνδέω με την αλευρόκολλα
που βάζαμε στα πεταχτάρια την Καθαρά Δευτέρα.
Όσο περνάει ο καιρός
αφήνουμε τις λάμψεις που βγάζουν τα πράγματα
να λειαίνουν τις μνήμες
σχεδόν να τις προσαρμόζουν στα μέτρα και τις ανάγκες μας.
Μπορεί τελικά και να θέλαμε να κρυφτούμε.
Είχαμε στα σκοτεινά πολλά να κρύψουμε
το κλεμμένο τσιγάρο
ένα μετέωρο φιλί που δεν έβρισκε μάγουλο να σωθεί
τις μπίλιες ακόμη και το καινούργιο σπαθί μας
την ανεξήγητη φοβία για το σώμα που ξαφνικά μεγάλωνε
κι ούτε προφταίναμε να ρωτήσουμε
γιατί πετιούνται οι άντρες στον ύπνο τους
λούζονται με κλειδωμένες τις πόρτες
και στα τριχωτά τους μέρη αγριεύουν άγνωστες φωνές.
Κρυμμένοι σάμπως ίσοι με την ψύχρα και την περηφάνια
διεκδικούσαμε τ’ όνειρο της φυγής
την παράταση σ’ ένα παιχνίδι
που επαναλαμβάνεται χωρίς ν’ αλλάζει τίποτα τελικά.
Έτσι γίνεται πάντοτε.
Η διάρκεια δεν μεγαλώνει ποτέ
κι αν προλάβεις να παίξεις κρυφτό
κι αν μοιράσεις στα σκοτεινά υποσχέσεις
κάποιος θα σου σφυρίξει τη λήξη…

[σελ. 69-70]

---

Ενότητα: Ο ερχομός του ποιητή

Έρχεται από το αιώνιο θέρος της όγδοης μέρας
και την αγία διάρκεια του αγέρα
το φως βγαίνει μες απ’ τα χέρια του
τριχωτό το χέρι γνωρίζει πώς να σφίγγει
τη θέρμη της ωραίας γυναίκας.
Κοιτάζει πίσω τ’ αγάλματα να στεγνώνουν κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
να χάνουν μια νιότη
φεύγει κι αυτή όπως οι άντρες
άψυχοι με γυμνά τα στήθια
δίχως να μπορούν να βγουν απ’ τη λάμψη του γαλάζιου.
Ανυπάκουο το σώμα σκληρό λάμπει μες στη νεότητα
τον καγχάζει του ξεριζώνει τα μάτια
να μην το βλέπει μόνο να τ’ ακούει
πώς αγαπιέται πάνω στη σκληρή βλάστηση της άμμου
κι ένα βράδυ ξύπνησε απ’ την ορμή ανάμεσα στα σκέλια του
έφτυσε τρεις φορές μες στη χούφτα
επιστρέφοντας στο πέλαγος το γλυκό του σπέρμα…

[σελ. 77]

Ο Γιάννης Βογιατζής εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έζησε δεκαπέντε χρόνια στη Σκύρο και έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: Έξοδος (Πανδώρα, 2006), Πάνω από τις στέγες (Οδός Πανός, 2008) και Εν Σκύρω τη φιλτάτη (Οδός Πανός, 2009).

Artwork:  © Max Pixel