William Blake

ΣΥΝΟΨΗ
Βρυχάται ο Ρίντρα και φωτιές ξερνάει στον φορτωμένο αέρα∙
Πεινασμένα σύννεφα κρέμονται πάνω από την άβυσσο.

Πράος κάποτε, και σε μονοπάτι ολισθηρό,
Ο δίκαιος άνθρωπος τραβούσε το δρόμο του
Μες στην κοιλάδα του θανάτου.
Τριαντάφυλλα είναι φυτεμένα εκεί όπου φύτρωναν αγκάθια,
Και στον άγονο χερσότοπο
Τραγουδούν οι μέλισσες.

Ύστερα το ολισθηρό μονοπάτι φυτεύτηκε:
Κι ένα ποτάμι και μια πηγή
Σε κάθε βράχο και τάφο:
Και πάνω στα λευκασμένα κόκαλα
Κόκκινος πηλός γεννήθηκε.

Ώσπου ο αχρείος άφησε τα μονοπάτια της ευκολίας,
Σε μονοπάτια ολισθηρά για να βαδίσει, και να οδηγήσει
Τον δίκαιο άνθρωπο σε άγονους τόπους.

Τώρα το ύπουλο ερπετό σέρνεται
Με γλυκιά ταπεινωσύνη,
Και ο δίκαιος άνθρωπος λυσσάει στις ερημιές
Όπου λιοντάρια τριγυρίζουν.

Βρυχάται ο Ρίντρα και φωτιές ξερνάει στον φορτωμένο αέρα∙
Πεινασμένα σύννεφα κρέμονται πάνω από την άβυσσο.

ο ο ο

ΜΙΑ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ
Η αρχαία παράδοση πως ο κόσμος θα ριχτεί στο πυρ το εξώτερον σε έξι χιλιάδες χρόνια είναι αληθινή, σύμφωνα με όσα άκουσα στην Κόλαση.
Γιατί το χερουβείμ με την πύρινη ρομφαία του θα λάβει σε λίγο εντολή να πάψει να φρουρεί το Δέντρο της Ζωής∙ και μόλις το πράξει, η πλάση ολόκληρη θ’ αναλαωθεί στη φωτιά και θα φανεί άπειρη και ιερή, ενώ τώρα φαίνεται πεπερασμένη και διεφθαρμένη.

Αυτό θα συμβεί αν καλλιεργηθούν οι απολαύσεις των αισθήσεων.
Αλλά πρώτα η ιδέα πως ο άνθρωπος έχει σώμα χωριστό από την ψυχή του πρέπει να εξαλειφθεί∙ αυτό θα το πετύχω τυπώνοντας σύμφωνα με τη διαβολική μέθοδο, με διαβρωτικά, που στην Κόλαση είναι σωτήρια και θαυματουργά, ικανά να διαλύσουν τις φαινομενικές επιφάνειες, και ν’ αποκαλύψουν το άπειρο που έκρυβαν.

Αν οι πύλες της αντίληψής μας αποκαθαίρονταν, το κάθε τι θα φανερωνόταν στον άνθρωπο όπως είναι, Άπειρο.
Γιατί ο άνθρωπος έχει αυτοεγκλειστεί, και τώρα βλέπει τα πάντα μέσα από τις στενές χαραμάδες της σπηλιάς του.

ο ο ο

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ
Τον καιρό της σποράς μάθαινε, τον καιρό του θερισμού δίδασκε, τον
χειμώνα απολάμβανε.
Οδήγησε το κάρο και το αλέτρι σου πάνω από τα κόκαλα των νεκρών.
Ο δρόμος της υπερβολής καταλήγει στο παλάτι της σοφίας.
Η Σύνεση είναι μια πλούσια άσχημη γεροντοκόρη, που τη φλερτάρει η Ανικανότητα.
Αυτός που επιθυμεί αλλά δεν πράττει, γεννάει την πανούκλα.
Το κομμένο σκουλήκι δίνει άφεση στο αλέτρι.
Ρίξε στο ποτάμι εκείνον που αγαπάει το νερό.
Ο ηλίθιος δεν βλέπει το ίδιο δέντρο που βλέπει ο σοφός.
Αυτός που το πρόσωπό του δεν αναδίνει φως, δεν θα γίνει ποτέ άστρο.
Η Αιωνιότητα είναι ερωτευμένη με τους καρπούς του χρόνου.
Η εργατική μέλισσα δεν έχει καιρό για θλίψη.
Τις ώρες της τρέλας τις μετράει το ρολόι∙ της σοφίας όμως, κανένα ρολόι δεν μπορεί να τις μετρήσει.
Οι τροφές που χορταίνουν δεν πιάνονται με δίχτυ ή παγίδα.
Την κακή χρονιά βγάλε το τεφτέρι, το ζύγι και το μέτρο.
Κανένα πουλί δεν ανεβαίνει στα ύψη, αν πετάει με τις δικές του φτερούγες. Το νεκρό κορμί δεν παίρνει εκδίκηση για τις πληγές του.
Η πιο υψηλή πράξη είναι να επιδιώκεις μιαν άλλη.
Αν ο τρελός επέμενε στην τρέλα του θα γινόταν σοφός.
Η τρέλα είναι ο μανδύας της απάτης.
Η Ντροπή είναι ο μανδύας της Έπαρσης.

ΠΗΓΗ: William Blake: ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ |Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός, Εκδόσεις Νεφέλη, 1997

Επίμετρο: Ο William Blake (Ουίλιαμ Μπλέηκ) γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 28 Νοεμβρίου 1757. Στην εποχή του χλευάστηκε ως τρελός και σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα. Οραματιστής ποιητής και χαράκτης. Ο εκλεκτότερος από τους ρομαντικούς ποιητές. Για τον Μπλέηκ ο T. S. ELIOT γράφει: «Δεν υπάρχει τίποτα στον Μπλέικ που να τον κάνει να φαίνεται ανώτερος. Αυτό τον κάνει τρομακτικό». Συνεχιστής του «Απολεσθέντα Παραδείσου» (Paradise Lost) του Milton. Ο ίδιος ο Μπλέηκ, υπερασπιζόμενος κάποτε το έργο του, παρατήρησε: «Ό,τι είναι Υψηλό παραμένει κατ’ ανάγκην σκοτεινό για τους Αδύναμους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να είναι Σαφές για έναν Ηλίθιο δεν είναι άξιο της προσοχής μου». Έστρεψε τον άνθρωπο απέναντι στον Θεό και τον Θεό απέναντι στον άνθρωπο κι ανάμεσα ύψωσε σημαία τη φαντασία. Πέθανε το 1827.